بخشنامه ها و آئین نامه های نظام فنی و اجرایی کشور

چکیده

یکی از موضوعاتی که همیشه در انجام و اجرایِ پروژه های زیربنایی در کشورهای در حال توسعه، مورد توجه قرار گرفته است، روشِ تأمین مالیِ این گونه طرح هاست. روش های مهم و معمول در مورد اقسام تأمین مالی پروژه های زیربنایی، استفاده از منابع داخلی و هزینه مستقیم دولت، استقراض دولت(چه استقراض داخلی و چه استقراض خارجی)، قراردادهای ساخت، بهره برداری و انتقال(مانند قراردادهای BOT)، قراردادهای مهندسی، تأمین کالا و تجهیزات، ساخت و تأمین مالی (EPCF)، مشارکت مدنی یا جوینت ونچر (JV) و سرمایه گذاری مستقیم غیردولتی (شامل بخش خصوصی و بخش خارجی) را شامل می گردد. روند فعالیت های صنعت انرژی و الزامات موجود در فضای اقتصادی کشور همراه با قوانین و مقررات موجود طی سال های اخیر، اجرای طرح ها در قالب قراردادهای EPCF را اجتناب ناپذیر کرده است. بر این اساس، بخش خصوصی ملزم گردیده تا در کنار انجام فعالیت های رایج مهندسی، تأمین و ساخت، مسئولیت جدید، یعنی تأمین مالی طرح ها را نیز تقبل نماید. بررسی انواع روش های تأمین مالی پروژه های صنعت انرژی با تأکید بر قراردادهای جدیدEPCF که در حال انجام است و مشکلاتی که بخش خصوصی نیز در تأمین مالی و حضور پر رنگتر در پروژه های صنایع نفت و گاز با آن مواجه است، نشان می دهد اصولاً در ایران تفکر تأمین اعتبار بخش هایی از پروژه با استفاده از منابع مالی بین المللی شکل نگرفته است و از طرفی در صورت حضور پیمانکاران خارجی و تأمین مالی پروژه توسط آن ها، بازگشت سرمایه توسط بانک مرکزی یا نهاد دیگر تضمین نمی شود و این موضوع منجر به عدم جذب سرمایه گذاری خارجی می گردد.

واژه‌های کلیدی: تامین مالی، پروژه های زیر بنایی، صنعت انرژی، کشورهای در حال توسعه، قراردادهای