پروژه‌های زیربنایی از مهمترین عوامل و الزامات توسعه اقتصادی کشورها و ارتقای کیفیت زندگی شهروندان محسوب می‌شوند. با این حال، عمده کشورها در تامین منابع مالی مورد نیاز برای احداث و بهره‌برداری آنها با چالش‌های جدی مواجه هستند. البته مشکلات دیگری مانند پایین بودن کیفیت محصولات خروجی و نیز بهره‌وری پایین را باید به این چالش افزود. لذا در چند دهه اخیر تعداد قابل توجهی از کشورها، مشارکت عمومی-خصوصی (Public-Private Partnership) را به عنوان یک رویکرد نوین برای مقابله با چالش‌های پیش‌گفته پذیرفته و درصدد استقرار الزامات آن برآمده‌اند. متقاعد کردن بخش خصوصی به سرمایه‌گذاری در پروژه‌های زیربنایی مستلزم یک مجموعه اقدام‌ها و ساختارهای منسجم و پیچیده‌ای است که به نتایج حاصل از آن می‌ارزد. برای تایید این ارزش، نگاهی به نتایج بکارگیری این رویکرد در 52 کشور جهان بسیار مفید خواهد بود.

بررسی یک دوره پنج‌ساله (2011 تا 2015) برای 27 کشور در حال توسعه نشان می‌دهد که این کشورها به‌طور متوسط موفق به جذب سرمایه‌ای حدود 10 میلیارد دلار شده‌اند که معادل 5 درصد بودجه عمرانی متوسط آنها بوده است. متوسط‌گیری بر پایه تعداد کشورها انجام شده‌است. در دوره مشابه برای 25 کشور توسعه‌یافته، جذب سرمایه متوسط 2 برابری (حدود 20 میلیارد دلار) را نشان می‌دهد که معادل 15 درصد بودجه عمرانی متوسط آنها بوده است.