در دنیای امروز رابطه ای مستقیم بین توسعه تکنولوژی و پیشرفت اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی یک کشور برقرار است، همچنین دولتها به دلیل کمبود منابع مالی، ضعف تکنولوژی، مدیریت ناکارآمد بخش دولتی و سایر عوامل نیاز دارند تا از مشارکت بخش خصوصی در پروژه های عمرانی و زیربنایی بگونه ای کارا استفاده نمایند. رویکرد این مقاله بررسی انواع طرحهای مشارکت عمومی خصوصی در دنیا و ایران، استخراج شاخصهای تأثیرگذار بر انتخاب انواع مختلف این قراردادها در حوزه های زیربنایی (با اولویت بخش آب و برق) و همچنین بررسی چگونگی انتقال تکنولوژی در این قراردادها و درنهایت انتخاب بهترین روشهای مشارکت عمومی خصوصی در صنعت آب و برق با تأکید بر انتقال تکنولوژی میباشد. برای نیل بدین هدف، ابتدا شاخصهای انتخاب و اولویت بندی انواع قراردادهای مشارکت عمومی خصوصی در حوزه های زیربنایی شناسایی شده و سپس با توجه به نظرات کارشناسان و مطالعه متون، روشهای انتقال تکنولوژی مشاهده شده در مشارکتهای عمومی خصوصی استخراج و درنهایت با توجه به معیارهایی نظیر افزایش توان ساخت داخل، توسعه اقتصاد ملی، انتقال تکنولوژی و ... روشهای انتقال تکنولوژی در بخشهای زیربنایی اولویت بندی شدند. در نتایج این تحقیق مشخص گردید روش سرمایه گذاری خارجی بهترین روش برای جذب سرمایه و مهمترین روش برای انتقال تکنولوژی میباشد.
مشارکت عمومی– خصوصی، تکنولوژی، انتقال تکنولوژی
بخشنامه های سازمان برنامه و بودجه
