در دنیای کنونی، یکی از پیش‌نیازهای اساسی در تقویت تحرک و پیشرفت اقتصادی یک جامعه، مسأله وجود زیرساخت‌های کارا و مناسب اقتصادی بوده و با تقویت زیرساخت‌هایی مانند جاده، راه‌آهن، فرودگاه، سیستم آبرسانی و… در یک کشور می‌توان شرایط بسیار مساعدتری را برای رشد و بالندگی آن جامعه فراهم کرد.
دولت‌ها به‌عنوان بازیگران اصلی در تأمین زیرساخت‌ها، از توانایی مالی، مدیریتی و فنی لازم در این زمینه برخوردار نیستند و تقریباً تمام جوامع با مشکل عدم تأمین مناسب و کافی زیرساخت‌ها مواجه هستند که با توجه به اهمیت حل این مسأله، تلاش‌های فراوانی برای یافتن راه‌حل‌های جایگزین برای مشکل عدم تأمین کامل زیرساخت‌ها توسط دولت‌ها به عمل آمده است.
روش مشارکت عمومی- خصوصی که تجربه استفاده از آن به بیش از دو دهه قبل باز می‌گردد، با وجود پیچیدگی‌های بالا در همراستا و هماهنگ کردن انگیزه‌های بخش خصوصی با منافع عمومی جامعه، نقاط قوت فراوانی نیز به همراه دارد. در این میان، به نظر می‌سد که استفاده از قراردادهای مشارکت عمومی-خصوصی در کشور عزیزمان ایران می‌تواند راه‌حلی برای مشکلات فراوانی باشد که در تأمین مالی و مدیریت پروژه‌های زیرساختی و طرح‌های عمرانی کشور وجود دارد.
در این راستا، استفاده از مباحث مهم موجود در کتاب «مشارکت عمومی– خصوصی در پروژه‌های زیرساختی؛ یک راهنمای کلیدی برای سیاست‌گذاران» می‌تواند یکی از گام‌های مهم اولیه برای آشنایی سیاست‌گذاران و مسئولان اقتصادی کشور و کارشناسان فعال با این بحث مهم باشد.
