چکیده
صنعت نفت و گاز ایران در راستای توسعه و اجرای طرح های خود نیازمند یک مدل قراردادی بسیار دقیق و حساب شده می باشد، چرا که مدل قراردادی در صنایع نفت و گاز کشورهایی که ذخایر عظیم نفت و گاز دارند ، جزیی از اسناد راهبردی ملی آنان محسوب شده و بخش اعظم اقتصادشان به آن وابسته است. از این رو مدیران نفتی کشور همواره به دنبال انتخاب بهترین نوع قرارداد با توجه به شرایط مختلف میباشند ،در این مقاله مدل قراردادی IPC (نفتی ایران) تحت آنالیز SWOT از جنبه های مختلف مورد ارزیابی قرارگرفته و راهبردهایی جهت اجرای هرچه بهتر آن ارایه شده است،.همچنین یک مدل قراردادی مشارکت عمومی-خصوصی (PPP) که منطبق با قوانین صنایع بالادستی نفت و گاز ایران باشد ارایه شده است، درنهایت از بین سه نوع قرارداد BBC, IPC (بیع متقابل) و مدل ارایه شده (BOTO)، بهترین نوع قرارداد جهت استفاده در مناطق پرریسک بالادستی صنعت نفت با استفاده از روش تصمیم گیری TOPSIS سنجیده شده که قراردادهای IPC, BOTO و BBC به ترتیب در رتبه های اول تا سوم قرار گرفته اند.
کلمات کلیدی:
مشارکت عمومی- خصوصی (PPP)، آنالیز TOPSIS, BOTO, IPC, SWOT
بخشنامه های سازمان برنامه و بودجه
