در حال حاضر ایران جزء کشورهای در حال توسعه است. براساس ارقام مذکور در برنامه های توسعه اقتصادی اجتماعی و با توجه به افق برنامه ایران 1404، جهت نیل به قله های توسعه و پیشرفت زیرساخت های لازم می بایست فراهم شود. پرواضح است این امر میسر نمی شود مگر با بکارگیری توان فنی و مالی بخش خصوصی کشور و لذا از بهترین راههای دستیابی به این هدف استفاده از نوع قراردادهایی است که ضمن حفظ کنترل استراتژیک دولت بر تسهیلات ایجاد شده بتوان از توان مالی و اجرایی بخش خصوصی نیز بهره برد. قراردادهای مشارکتی بین بخش خصوصی و دولتی مزایای فوق را به همراه دارد. ضمن اینکه با تخصیص بهینه ریسکها و تقسیم مناسب عواید حاصل از اجرای پروژه به ترغیب طرفین در اجرای هر چه بهتر کمک می کند. قراردادهای مشارکتی بین بخش خصوصی و دولتی طیف وسیعی را از حیث میزان مشارکت هر یک از طرفین در مراحل مختلف اجرای پروژه (از قبیل میزان مشارکت طرفین در تامین مالی، شراکت در ساخت یا اخذ مجوزها و دوران بهره برداری) در بر می گیرند. از جمله مهمترین انواع آن قراردادهای کلید دردست و یا EPC یا تامین مالی BOIT بوده که روند فزاینده ای در استفاده از این نوع قراردادها در کشور ما وجود دارد. در این مقاله ضمن بررسی اجمالی قراردادهای مشارکتی بین بخش خصوصی و دولتی موضوع تامین مالی این نوع قراردادها مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
قراردادهای مشارکتی ـ سرمایه گذاری ـ تامین مالی ـ توسعه ـ تسهیلات زیربنایی ـ EPC ـ مدیریت ریسک
بخشنامه های سازمان برنامه و بودجه
